Türkan Saylan'ın ölümü ile ilgili haberleri ve görüntülerini incelerken bir şey dikkatimi çekti. Daha doğrusu bu görüntüler bana tarihten bazı şeyler hatırlattı:
Ebu Talib de ölüm döşeğinde iken başı çok kalabalıkmış. Adamın, Allah Rasulü ile birlikte başbaşa kalmasına izin vermemişler. Amca - yeğen son anlarını başbaşa geçirememişler. Dünya hayatının oyalamaca olduğu, çoğu kere yaşanan güzelliklerin (ödül törenleri, alkışlar, partiler vs...) aslında hidayetin görülmesinin engellenmesinden başka bir şey olmadığı ne kadar da açık ve seçik...
Alkışlar arasında dünyadan, kaybedilmiş ahirete uğurlanmak ne kadar acı...
Hakka karşı gelmekle tüketilmiş bir ömürden sonra hakka yürümek ne acı...
Allahım sana, elçine ve elçinle gönderdiklerine iman ettik. Bizleri dünya hayatında hidayeti ve hakkı göremeyenlerden eyleme. Gözümüzü ve gönlümüzü aç. Bizleri dünyada da ahirette de salihlerle birlikte kıl. Şüphesiz sen Alimsin, Hakimsin...
